واکنش کودک تازه متولد شده به نام امام حسین علیه السلام…

فطرت پاک…

​📿🌺🍃

🌺

❇️ توصیه جناب شیخ حسنعلی نخودکی برای توفیق در سیر و سلوک معنوی و تقرب به ساحت امام زمان علیه‌السلام 

1⃣ پرهیز شدید از گناه

✍ اگر در این راه تقوا (پرهیز از گناه) نباشد؛ ریاضات و مجاهدات را هرگز اثری نیست و جز خسران و دوری از درگاه حق تعالی ثمری نخواهد داشت.

2⃣ نماز اول وقت

✍ سفارش می‌کنم که نمازهای یومیه خویش را در اول وقت آنها به جای آوری. اگر آدمی یک اربعین به ریاضت بپردازد اما یک نماز صبح از او قضا شود نتیجه آن اربعین، هباء منثورا (گرد و غبار هوا) خواهد گردید.

3⃣ خدمت به خلق خدا

✍ در انجام حوائج مردم هر قدر که می‌توانی بکوش و هرگز نیاندیش که فلان کار بزرگ از من ساخته نیست زیرا اگر بنده خدا به درگاه حق گامی بردارد خداوند نیز او را یاری خواهد کرد. بیهوده تصور مکن که خدمت به خلق تو را از ریاضت و عبادت و تحصیل علم باز می‌دارد تنها تکلیف و ریاضت تو خدمت به خلق خداست.

4⃣ احترام و خدمت به سادات

✍ سادات را بسیار گرامی و محترم شمار و هر چه داری در راه ایشان صرف و خرج کن! از فقر و درویشی در این راه پروا منما! که اگر تهیدست گشتی، دیگر تو را وظیفه‌ای نیست.

5⃣ تحصیل علم و معرفت

✍ به آن مقدار تحصیل کن که از قید تقلید وا رهی!

📚 کلیدهای اسرار، محمدرضاصادقی سوادکوهی، جلد ۲ صحفه ۱۴۶-۱۴۶

​🔺مـیـازار مـوری کـه دانـه کِـش اسـت❗

◽مرحوم آیت الله حاج آقا رحیم ارباب می‌فرمودند: یکی از طلاب به نام آقا سیّد عبّاس،گهگاهی با پایِ خود مورچه‌هایِ اطرافِ حجره خود را لگد مال می‌کرد!

◽به او گفتم:چرا این جاندران را از بین می‌بری و نابود می‌کنی؟ گفت:آن‌ها مزاحمِ سُفره قند من هستند. 

◽گفتم: در اطراف سفره قند، نخ تعبیه شده است، می‌توانی آن را در جای دیگری آویزان کنی که مورچه‌ها به آن دسترسی پیدا نکنند. 

◽گفت: من از لگد مال کردنِ مورچه‌ها لذت می‌برم!

◽مدتی نگذشت سیّد عبّاس به پا دردِ سختی مبتلا شد و هر چه بیشتر به معالجه و درمان پرداخت، کمتر نتیجه گرفت و سرانجام همان پا درد، او را از پای درآورد.

 #حکایت   

#تعجب_نکنید_اما …❗️

🍃آیت الله حاج آقا رحیم ارباب در سن حدود صد سالگی فرمودند: تاکنون نه غیبت کرده ام و نه غیبت شنیده ام و تا کنون چشمم به نامحرم نیفتاده…

​درمورد استاد آیت الله بهجت ره بیشتر بدانید 

‌ #بیست_وشش_سال_تمرین_سکوت

آیت الله سید محمد حسینی همدانی صاحب تفسیر «انوار درخشان» می فرمود: « در مدرسه قوام حجره داشتم، مطلع شدم مرحوم آقای قاضی تبریزی در گوشه تنگ مدرسه حجره کوچکی اختیار کرده و من از این کار تعجب کردم، بعد معلوم شد ایشان به علت تنگ بودن منزلشان و نیز کثرت عیال و اولاد، فراغت بال برای تهجد و عبادت و خلوت نداشتند؛ در طول دوران تحصیل در مدرسه قوام، شبی را ندیدم که مرحوم قاضی به آرامش و خواب و استراحت بگذارند و شبی را بدون ناله و گریه به سر بیاورد. در این مدت نزدیکی با مرحوم قاضی، حالات و جریاناتی از ایشان می دیدم که در عمرم جز در مرحوم نائینی و اصفهانی، در شخص دیگری ندیده بودم. او را چنین یافتم که در تمام رفتار و اخلاق اجتماعی و خانوادگی و تحصیلی خود غیر از همه کسانی بود که من از نزدیک در درس آنها و یا در کنار آنان تحصیل می کردم. مخصوصاً او را دائم السکوت و الصمت می یافتم. احیاناً از دادن پاسخ نیز طفره می رفت و گاهی احساس می کردم که برای او پاسخ دادن بسیار سخت است تا اینکه تصادفاً به نکته ای برخوردم که بسیار توجه مرا جلب کرد و آن هم این بود که داخل دهان مرحوم قاضی کبود رنگ بود، از استاد پرسیدم علت چیست؟

ایشان مدتها پاسخم نداد بعدها که خیلی اصرار کردم و عرض کردم که به جهت تعلیم می پرسم و قصد دیگری ندارم،باز به من چیزی نفرمود تا اینکه روزی در جلسه خلوتی فرمودند: آقا سید محمد! برای طی مسیر طولانی سیر وسلوک، سختی های فراوانی را باید تحمل کرد و از مطالب زیادی نیز باید گذشت؛ آقا سید محمد! من در آغاز این راه در دوران جوانی برای اینکه جلوی افسار گسیختگی زبانم را بگیرم و توانائی بازداری آن را داشته باشم 26 سال ریگ در دهان گذارده بودم که از صحبت و سخن فرسایی خودداری کنم، اینها اثرات آن دوران است! »

 آیت الله علامه قاضی