​#سلام_مولای_مهربانم♥

#دست_خودم_نیست_اگر_غبطه_می_خورم؛

به قطره های آب وضویت، که صورت 

و دست و پایت را بوسه می‌زنند؛

به دانه های تسبیحت، 

که مدام نوازششان میکنی؛

به آسمان، به ماه، به خورشید، 

که تماشایت می کنند؛

دست خودم نیست اگر آرزو دارم 

جای این‌ها باشم؛

دلتنگت هستم پدر!

🌤أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج🌤

​دلم گرفتہ از این روزگار یا مهدی

از این زمانہ‌ ی‌ بی‌ اعتبار یا مهدی

دوبارہ ڪردہ هوایت،مدد اباصالح

دلی ڪہ بی‌تو ندارد قرار یا مهدی

#سلام‌قرار‌دل‌بی‌‌قرارم✨

#امام_زمان♥

​🔴 #تجربه_نزدیک_به_مرگ

🔹 حق النفس

✍ در روزگار جوانی، با رفقا برای تفریح به یک در نزدیکی شهر رفتیم. کسی که ما را دعوت کرده بود قلیان را آماده کرد و با یک بسته سیگار به سمت ما آمد. 

سیگار ها را یکی یکی روشن کرد و به دست رفقا می داد. من از سیگار نفرت داشتم ولی برای اینکه انگشت نما نشوم سیگار را از دست آن آقا گرفتم و شروع به کشیدن کردم! 

حالم خیلی بد شد. خیلی سرفه کردم.

بعد از آن هیچ وقت سراغ قلیان و سیگار نرفتم. 

اما در آن وانفسا، این صحنه را به من نشان دادند و گفتند: تو که می‌دانستی سیگار ضرر دارد چرا همان یکبار را کشیدی؟ تو حق النفس را رعایت نکردی و باید جواب بدهی. 

همین باعث گرفتاری ام شد! در آنجا برخی افراد را دیدم که انسان های مذهبی و خوبی بودند اما به حق النفس اهمیت نداده بودند و بخاطر ضرر به بدن گرفتار بودند.

📚 کتاب سه دقیقه در قیامت

​🔵 اراده و همت افراد فرق می کند 

یکی همت و اراده اش در بهشت در حد همان خوراکی ها و پوشاکی ها و حور و قصور است، یکی هم همنشینی با اهل بیت علیهم السلام را می خواهد و می گوید. 

یکی بهشت می خواهد، یکی بهشت آفرین و صاحب بهشت را. مرحوم سید کریم محمودی تهرانی، معروف به سید کریم کفاش، از اولیای الهی و عاشقان امام زمان (عج) بود. علما و خوبان تهران او را می شناختند. وی تشرفاتی داشت. 

در ملاقاتی با حضرت ولی عصر (ع) حضرت جای او را در بهشت به او نشان دادند. پرسید: آقا شما هم آنجا هستید؟ فرمود: خیر. 

چون جای حضرت بسیار بالاتر از آنجا بود. سید کریم گفت: آقا من هم آنجا را نمیخواهم.

بهشتی که شما در آنجا نیستی فایده ندارد.

🔸 صحبت حور نخواهم که بود عین قصور 

🔸 با خیال تو اگر با دگری پردازم

همت‌ها خیلی با هم فرق می کند. 

در دنیا هم این گونه است.

📚 کتاب بهشت و جهنم، استاد عالی

#حڪـایــت

🔰 کی تو را گرسنه گذاشتم؟!

💠 علامه طباطبایی در زمینه مکاشفات خود حکایت می کند که: 

🔸… من در نجف که بودم، هزینه زندگی ام از تبریز می رسید، دو سه ماه تأخیر افتاد و هر چه پس انداز داشتم خرج کردم و کارم به استیصال کشید.

📖 روزی در منزل نشسته بودم و کتابم روی میز بود، مطالب هم خیلی باریک و حساس بود، دقیق شده بودم در درک این مطالب، ناگهان فکر رزق و روزی و مخارج زندگی افکار مرا پاره کرد و با خود گفتم تا کی می توانی بدون پول زندگی کنی؟ 

💥به محض اینکه مطلب علمی کنار رفته و این فکر [ تهیه رزق و روزی] به نظرم رسید، شنیدم که، کسی محکم در خانه را می کوبد، پاشدم رفتم، در را باز کردم و با مردی روبه رو شدم، که دارای محاسن حنایی و قد بلند و دستاری بر سر بسته بود که، نه شبیه عمامه بود و نه شبیه مولوی، (دستار خاصی بود، با فرم مخصوص) به محض اینکه در باز شد، ایشان به من سلام کرد و گفتم: علیکم السلام 

⚡️گفت: من شاه حسین ولیّ هستم، خدای تبارک و تعالی می فرماید: 

⁉️در این هجده سال (از سالی که معمم شدم و به لباس خدمتگزاری دین درآمدم) کی تو را گرسنه گذاشتم که، درس و مطالعه را رها کردی و به فکر روزی افتادی، خداحافظ شما! 

⭕️در را بستم و آمدم، پشت میز مطالعه، آن وقت تازه سرم را از روی دستم برداشتم، در نتیجه سؤالی برای من پیش آمد و اینکه آیا من با پاهایم رفتم دم در و برگشتم؟! 

⚪️ اگر اینجور بود، پس چرا الآن سرم را از روی دستم برداشتم؟! و یا خواب بودم، ولی اطمینان داشتم که، خواب نبودم، بیدار بودم، معلوم شد که، یک «حالت کشفی» برای من رخ داده بود.