​✅اگر خدا خواسته‌ها و حرف دلم را می‌داند، چرا باید دعا و تضرّع کنم⁉️

❤️وقتی اشتیاق انسان اوج گرفت، دیگر نمی‌تواند سکوت کند و دعا نکند

دعاها و ناله‌های ما در نظر خدا واقعاً اثر دارد👌

🔻آشنایی با برخی مضامین دلنشین #مناجات_شعبانیه(۲)

🔸شاید خیلی‌ها سراغ مناجات نمی‌روند به این دلیل که می‌گویند: «خدا همۀ حرف‌های دلم را می‌داند و از خواسته‌هایم باخبر است» خدا قبل از اینکه بخواهی حرفی بزنی، حرف تو را می‌داند و همۀ خواسته‌هایت را می‌داند، پس دیگر چه حرفی باقی می‌ماند که بخواهی به خدا بگویی؟

🧡علی(ع) در آغاز مناجات شعبانیه بعد از آن اشتیاقی که به سخن گفتن با خدا نشان می‌دهند (وَاسْمَعْ دُعائی…)💓 بلافاصله حرف‌هایی می‌زنند که انگار «دلائل دعا نکردن» است: «وَ تَعْلَمُ ما فی‏ نَفْسی…‏» یعنی خدایا تو می‌دانی در جان من چه می‌گذرد، از حاجت من خبر داری و از ضمیر من آگاه هستی و آن چیزهایی که می‌خواهم بگویم، همه را خبر داری… همۀ اینها می‌تواند دلائل دعا نکردن باشد.

🧡اگر خدا همۀ اینها را می‌داند، پس چرا علی(ع) در این مناجات، این‌قدر اصرار دارد که «خدایا دعای مرا بشنو»؟ ایشان در واقع می‌خواهد #شدت_اصرار خودش را اعلام کند و بگوید: «خدایا با اینکه می‌دانم از همۀ احوال و خواسته‌هایم خبر داری، ولی باز هم متضرعانه درِ خانۀ تو می‌آیم و از تو تقاضا می‌کنم و اصرار دارم که با تو حرف بزنم…»

🧡این نشان‌دهندۀ یک سطحی از تقاضا و تمناست که برخی حرف‌های عقلانی را کنار می‌گذارد. گفت: «طریق عشق می‌ورزی خرد را الوداعی گو» اگر انسان بخواهد دو دوتا چهارتا بکند، آن‌وقت می‌گوید: «خدایا شما که خودت همۀ حاجات من را می‌دانی» اما وقتی التهاب روحی و اشتیاق و تمنای انسان به حد اعلی رسید دیگر نمی‌تواند صبر کند و سکوت کند و دعا و مناجات نکند.

🧡این فراز ابتدایی مناجات، یک پیام دیگر هم دارد و آن اینکه أمیرالمؤمنین (ع) ناله‌های خودشان را واقعاً مؤثر می‌داند و به درگاه خدا عرضه می‌دارد: «بِیدِک لا بِیدِ غَیرِک زِیادَتی‏ وَ نَقْصی‏ وَ نَفْعی‏ وَ ضَرّی‏» خدایا من می‌دانم کارم دست تو است لذا درِ خانۀ تو ناله می‌زنم.

👤علیرضا پناهیان

✅شرح مناجات شعبانیه۹۹.۱.۹