​🍃🍂نکته آموزنده🍂🍃

ابلیس هم عاشورا گریه کرد . . .

پدر آیت الله سید محمدتقی مدرسی نقل می کند:

عصر عاشورای سال ۶۱ هجری ، شیطانک ها دیدند که ابلیس سرکرده ی آنان، به سر و صورت می زند و می گرید.

گفتند: امروز که تو باید خوشحال باشی از چه رو پریشانی و گریان؟

گفت: اشتباه بزرگی کردم که این جماعت را واداشتم که حسین را بکشند.

گفتند:چطور؟ مگر تو نمی خواستی این جمع به ظاهر مسلمان ، راهی جهنم شوند؟ و مگر نشدند؟

گفت:چرا چنین شد ولی از این نکته غفلت کرده بودم که با این کار ، باب رحمت الهی به روی مردم باز می شود هرکس به نحوی خود را در دستگاه امام حسین علیه السلام جای می دهد و از شفاعت او بهره مند می گردد.

السلام علیک یا ابا عبدالله (ع) یا باب رحمه الله الواسعه

📙منبع:

داستانهای روح افزا صفحه ۱۲۷

 

​بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم

👋🌺👋راز بیماری امام سجاد (علیه السلام)👋🌺👋

💢💥در حادثه جانسوز کربلا، 

وجود نازنین امام چهارم(علیه السلام)،

به شدت دچاربیماری گشت؛

و در اثر آن ضعف وسستی فراوانی بربدن مبارک آن حضرت چیره شد؛

بگونه ای که حتی توانایی حمل شمشیر را نداشت.

همین امرموجب شده که بسیاری ازمردم از سرناآگاهی، 

امام چهارم رابه عنوان امام بیمارشناخته،

وهمواره درصفحه ی ذهنشان این پندارغلط نقش بسته شده،

که امام سجاد(علیه السلام) شخصی بیمار و ناتوان و ضعیف بوده که چهره ای زرد و رنگ پریده داشته،

و دارای روحی افسرده وپژمرده بوده است؛

و این بیماری مهلک از ابتدا عمرتا پایان عمر شریف حضرت،

با ایشان همراه و عجین بوده است؛

در حالی که این پندارکاملاً غلط وبه دور از واقعیّت است؛

زیرا امام چهارم تنها درحادثه کربلابه مدّت کوتاهی بیمار شدند؛

و بعد از آن بهبودیافته و درحدود 35سال چون سایرپیشوایان معصوم (صلوات الله علیهم اجمعین) ازسلامت کامل جسمی و روحی برخورداربود.

🔹️شاید در ذهن شماخواننده محترم این سؤال مطرح شود؛

که راستی چرا امام سجاد(علیه السلام)در آن شرایط حساس و بحرانی،

که امام حسین(علیه السلام) به شدت به یاری وهمکاری اونیازمندبوده است؛

دچاربیماری شد؟!

آیا این امر اتفاقی بوده است؛

 یا اینکه حکمت و رازی در آن نهفته است؛

 که امام چهارم درحدی بیمار شود؛

که ازحضور درمعرکه  نبرد معاف شود؟!

🔸️با دقت و تامل در اطراف این موضوع، پاسخ این پرسش به روشنی یافت می شود؛

و آن اینکه این بیماری درحقیقت لطف و عنایتی ازناحیه خداوند بی همتا بوده است؛

تا بدین وسیله ایشان در جنگ شرکت نکند؛

و جان مبارکش از خطر کشتار جانیان آن حادثه خونین در امان بماند؛

 و در سایه این حفاظت جانی، 

رشته پر فروغ امامت تداوم یافته،

 و پرچم امامت بر زمین نخوابد.

اگر حضرت بیمار نبود؛

حتماً در جنگ با یزیدیان شرکت می کرد؛

 و در نتیجه ایشان نیز چون پدر بزرگوارشان حسین بن علی(علیه السلام) و سایر شهدای عزیز کربلا، 

به شهادت می رسید؛

و چراغ امامت برای همیشه خاموش می گشت.

🔶️برای روشن شدن این مطلب و اینکه جای هیچ شک و شبهه ای باقی نماند؛

 در ادامه به قسمتی از جریان حادثه کربلا اشاره می نمایم:

🔹️هنگامی که امام حسین (علیه السلام) تنها ماند؛

و به هر سو نگاه کرد؛

برای خود یار و یاوری ندید؛

صدا زد: 

(هل من ذاب یذب عن حرم رسول الله). 

آیا کسی هست که از حرم رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) حمایت و دفاع کند؟!… 

این سخن آنچنان جگر سوز بود؛

 که وقتی بانوان حرم،

 آن را شنیدند؛

 صدای گریه ی آنها بلند شد؛

 در این هنگام امام سجاد(علیه السلام) که سخت بیمار و در بستر بود برخاست و به زحمت از خیمه اش بیرون آمد؛

به قدری ناتوان بود که نمی توانست شمشیر خود را حمل کند.

🔶️ام کلثوم (علیهاالسلام) تا نگاهش به حضرت افتاد فریاد زد: 

به خیمه برگرد. 

امام سجاد(علیه السلام) فرمود: 

ای عمّه،

 مرا رها کن تا در رکاب پسر رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) با دشمن بجنگم.

🔸️امام حسین(علیه السلام) متوجه شد؛

نماند و فریاد زد: 

ای ام کلثوم،

 او را نگهدار، 

تا زمین از نسل آل محمد(صلی الله علیه و آله وسلم) خالی نماند.🤲💚🤲

​🔰پس از افشاگری امام سجّاد(ع) در کوفه و شام و بازگشت اسرا به مدینه، یکی از کارها و ابعاد مبارزاتی امام سجّاد(ع)، زنده نگهداشتن حادثه کربلا بود؛ چراکه شهادت امام حسین(ع) و یاران با وفای آن حضرت، برای حکومت اموی بسیار گران تمام شده بود و مشروعیّت آن‌را زیر سؤال برده بود

 ◽️در ادامه به برخی از روش‌هایی که امام سجاد علیه‌السلام برای زنده نگهداشتن حادثه عاشورا انجام دادند به اختصار اشاره می‌کنیم :

1⃣گریه کردن امام سجاد علیه‌السلام برای امام حسین علیه‌السلام 

👈امام صادق(ع) در روایتی، بکّائین (بسیار گریه‌کنندگان) را پنج نفر معرّفی کرده است: حضرت آدم و یعقوب و یوسف و فاطمه زهرا و على‌بن‌الحسین(علیهم‌السلام). در قسمتی از روایت این‌گونه از امام صادق(ع) نقل شده که: على‌بن‌الحسین(ع) بیست یا چهل سال بر پدرش حسین(ع) گریست، هیچ خوراکى جلوش نمی‌گذاشتند جز آنکه مى‌گریست تا اینکه یکی از غلامانش عرض کرد: آقا من مى‌ترسم شما خود را از بین ببرید، ایشان فرموند: من از غم و اندوه خود به خدا شکوه می‌کنم، من چیزى می‌دانم که شما نمى‌دانید، من هیچ‌گاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به‌یاد نمى‌آورم جز آنکه گریه گلویم را می‌گیرد.

📗شیخ صدوق ،الخصال ج۱ص۲۴۸

💠#ملاصالح_مازندرانی می‌گفت:

🔻"من از جانب خداوند بر طلاب علوم دینیه #حجت می‌باشم؛ زیرا هیچ طالب علمی چون من #فقیر نبود، مدت زمانی بر من می‌گذشت که وسیله روشنایی جز روشنایی چراغ مستراح برای من فراهم نبود

🔺و از نظر هوش و #حافظه کسی از من کم هوش‌تر نبود، به حدی که وقتی از منزل خود بیرون می‌رفتم. در هنگام مراجعت، منزلم را فراموش می‌کردم و نیز اسامی فرزندانم را از یاد می‌بردم. در اثر #کوشش فراوان، خدا بر من منت گذارد و به من آنچه را خواستم عطا فرمود.

​تمام یاران به شهادت رسیده بودند

و تنها شده بود.

برای آخرین ” اتمام حجت “

خطاب به آنان فرمود:

واى بر شما! چرا با من مى‌جنگيد؟!

آيا سنّتى را تغيير داده ام؟

آيا شريعتى را دگرگون ساخته‌ام؟!

آيا جرمى مرتكب شده ام؟

و يا حقّى را ترك كرده ام؟!

گفتند حسین:

إِنّا نَقتُلُكَ بُغضاً لابِيكَ

تو را به خاطر كينه اى كه

از پدرت به دل داريم، می‌کُشیم…

اشک از چشمانش جاری شد

و بر مظلومیت پدرش گریست…

#مظلومی‌بر‌مظلوم‌میگریست

| ينابيع‌الموده‌،ج۳،ص۷۹_۸۰