​✍یکی از خیرین اصفهان که به علامه مجلسی ارادت داشت، شبی بعد از نماز جماعت خدمت ایشان آمد و گفت:گرفتاری مهمی برایم پیش آمده است.

🔸علامه مجلسی گفت:

چه گرفتاری؟

آن مرد گفت:

لوطی باشی محل، به من خبر داده است که امشب با دوستانش می‌خواهند به خانه من بیایند و شام میهمان من باشند و قهراً می‌دانم اسباب لهو و لعب را هم می‌آورند و موجبات ناراحتی ما را فراهم می‌کنند و ما را در حرام می‌اندازند.

🔹علامه مجلسی گفت:

خودم می‌آیم و به لطف خداوند، مسأله را آن طوری که خدا بخواهد حل و فصل می‌کنم.

جناب علامه از راه مسجد جلوتر از میهمان‌ها به خانه آن مرد رسید،

وقتی بعد از مدتی لوطی باشی و رفقایش وارد شدند، ناگهان چشمشان به شیخ الاسلام اصفهان؛ مرحوم مجلسی افتاد، تنبک و تنبورهای خود را پنهان کردند و مؤدبانه در محضر او نشستند.

اما لوطی باشی از میزبان سخت ناراحت و دلگیر شد که او علامه مجلسی را موی دماغ و مزاحم عیش‌شان کرده بود.

🔸لوطی باشی شروع به سخن گفتن کرد و گفت:

جناب مجلسی!

ما لوطی‌ها صفات خوبی هم داریم، کمتر از اهل علم هم نیستیم.

علامه مجلسی گفت:

من که چیزی از خوبی‌های شما نمی‌دانم.

لوطی باشی گفت:

جناب مجلسی!

تو با ما معاشرت نداری که بدانی ما چه صفات خوبی داریم؛

ما در نمک‌شناسی بی‌نظیریم.

🔹لوطی کسی است که اگر نمک کسی را چشید، تا آخر عمر یادش نمی‌رود و به صاحب نمک خیانت نمی‌کند.

علامه گفت:

ولی من این صفت را در شما نمی‌بینم.

لوطی گفت:

در اصفهان، از هر کس می‌خواهید، بپرسید تا ببینید ما نمک چه کسی را خورده‌ایم که نمکدانش را شکسته باشیم و به او بد کرده باشیم.

🔸مجلسی گفت:

خودم گواهی می‌دهم که همگی شما نمک‌نشناس هستید.

آیا شما نمک خداوند را نخورده و نمکدانِ او را نشکسته‌اید؟

خداوند که این همه نعمت به شما داده، نعمت سلامتی و چشم و گوش و دهان و دست و پا و… به شما داده و هر روز شما را بر سفره خود نشانیده و روزیِ شما را رسانیده است،

🔹چرا نمک به حرامی می‌کنید؟

این همه از نعمت‌های الهی استفاده می‌کنید و باز هم سرکشی و گناه و پیروی از هوا و هوس می‌نمایید؟!

سکوت سراسر مجلس را فرا گرفت،

رنگ خجالت بر چهره‌شان نشست، زیرچشمي به هم نگاهی کردند و بدون اینکه سخنی بگویند، خانه را ترک کردند.

🔸صبح روز بعد در خانه علامه به صدا درآمد، وقتی که در خانه را گشود،

رئیس آن گروه را دید که پشت در خانه ایستاده است.

رئیس زودتر از علامه سلام کرد و گفت: دیشب سخن شما مرا به فکر واداشت، اینک غسل کرده و توبه کرده‌ام و آمده‌ام تا شما مسائل دینی را به من بیاموزید،

لبخند رضایت بر لبان علامه نشست و با روی گشاده او را به خانه خود دعوت و از او پذیرایی کرد .

​داشتم فکر می کردم، شیخ عباس قمی صاحب مفاتیح، می توانست در آخر هر کدام از اعمال، بابی باز کند با عبارت «و اما مادران…»

اجر هر عمل را که می‌گوید، دستور هرکدام را که توضیح می‌دهد، زیرش بنویسد: اما برای #مادران، این چنین است که ….

👌مثلاً همین شب قدر!

سخنی هست دربارهٔ زنی که سجاده‌اش را پهن می‌کند و قرآن و مفاتیحش را می‌گذارد گوشه‌اش

و بعد

شروع می‌کند

مدام می‌رود به آشپزخانه؛ چای می‌گذارد، میوه تکه می‌کند، سقا می‌شود،…

و اشک‌هایش، با زمزمه‌ی جوشن، می‌چکد پای گاز، وقت چشیدن نمکِ سحری و نهار فردای بچه‌ها؟

گفتیم اشک و گریه

اصلاً چه می‌گویید دربارهٔ زنی که تا شانه‌اش تکان می‌خورد و می‌خواهد کمی اشک بریزد، کودکش سرش را خم می‌کند زیر چادرش و ملتمسانه می‌گوید «گریه نکن 😯😢»؟

بگویید اجر این خنده‌های اجباری تلخ و شیرین چند؟

زنی که عادت ندارد تنها، جامهٔ نور بپوشد

و بچه‌هایش را یکی یکی می‌برد غسل شب قدر بدهد، تا طهارتِ مضاعف شود برایشان تا سال بعد،

و از خستگی این غسل‌ها، خوابش بگیرد و کمی چرت بزند،

بهره‌ای از این لحظات ناب از دست رفتهٔ لیلة القدر، دارد؟

نمی‌دانم……..

فقط…. اگر این دقت هاواعمال سادهٔ این مادرهانبود

و شب های قدر، به جای خواباندن کودکان‌شان 

و نشستنِ فارغ بال تا خود سحر بر سر سجاده 

آنان را با پاشیدن آب به صورتشان و هزار وعده و سرگرمی بیدار نگاه نمی‌داشتند،

به گمانم نه شیخ مفیدی در این دنیا یافت می‌شد، نه شیخ صدوقی، نه سیدرضی، نه طباطبائی، نه امینی نه…!

راستش… فکر می‌کنم

سهم قابل توجهی از ثواب تمام اعمالی که ما عاملین به مفاتیح‌الجنان، تا خودِ صبحِ قیامت، انجام می‌دهیم، 

ثواب تمام جوشن‌ها، کمیل‌ها، نمازها، توسل‌ها، زیارت‌ها،صاف می‌رسد به مادرانمان!

✍خانم دکتر موحد

تقدیم به همه مادران

شادی روح همه ی مادران از دنیارفته  صلواتی هدیه کنید

​پیامبر اکرم(ص) به او میفرمود:

علی جان؛

اگر امتم آنقدر روزه بگیرند،

که مانند میخ باریک شوند!

و آنقدر نماز بخوانند،

که مانند کمان خمیده شوند؛

اما با این حال با تو دشمنی کنند؛

خداوند آنها را با صورت به آتش می‌افکند..

📚شواهد‌التنزیل،ج۱،ص۳۲۶

امیرالمومنین علی (ع):
آدمى با نيّت نيكو  و اخلاق خوش به تمام آنچه در جستجوى آن است از زندگى خوش ، امنيّت محيط و وسعت روزى دست مى يابد.
‌
📚 غرر الحكم،۱۰۱۴۱

​✨دستورات شب قدر 

💯چه کنم خدا من را ببخشد؟

📌یکی از سوالاتی که در کل ماه مبارک رمضان و در شب قدر برای مومنین پیش می‌آید این است که چه کاری انجام دهیم که خداوند متعال ما را ببخشد؟ چه عملی وجود دارد که می‌تواند عفو و غفران الهی را به قلب ما وارد نماید؟

❓در جواب باید گفت در کنار سایر اعمالی که تاثیر در عفو و غفران الهی دارد یکی از اعمالی که در روایات به آن اشاره شده است مسئله عفو و گذشت از بدی دیگران می‌باشد. یعنی عفو و گذشت از بدی دیگران طریقی هموار به سوی عفو خدا می‌باشد عفوی که هر مومنی برای هموارشدن حرکتش در مسیر عبودیت بدان نیاز دارد.

👌امام صادق علیه‌السلام فرمودند: قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا - أَ لاٰ تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اَللّٰهُ لَكُمْ وَ اَللّٰهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ وَ مَنْ لاَ يَعْفُو عَنْ بَشَرٍ مِثْلِهِ كَيْفَ يَرْجُو عَفْوَ مَلِكٍ جَبَّارٍ.

 《خداوند عالم مى‌فرمايد كه بايد مؤمنان از تقصير هم بگذرند و در صدد انتقام هم نباشند و نيز مى‌فرمايد كه آيا دوست نمى‌داريد شما كه به وسيلۀ عفو شما از يك ديگر خداى تعالى از تقصير شما بگذرد؟! و خداى نيك آمرزنده و نيك رحم‌كننده است. هر گاه شما با وجود ضعف و ناتوانى، خواهيد كه به اين صفت كمال موصوف باشيد و از تقصير هم بگذريد و به يك ديگر رحم كنيد، خداوند شما با وجود عظمت و بزرگوارى، سزاوارتر است به اين صفت كمال و رحم كردن به شما، و اگر شماها، رحم به يك ديگر نكنيد و عفو ننمائيد، پس چون اميد مى‌داريد آمرزش گناه خود را از پادشاه جبّار كه پروردگار عالم است..؟!》.

🌿سپس در ادامه روایت به مطلبی از رسول خدا صلی الله علیه و آله اشاره می‌فرمایند: قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَ يَعْجِزُ أَحَدُكُمْ أَنْ يَكُونَ كَأَبِي‌ضَمْضَمٍ قِيلَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ وَ مَا أَبُو ضَمْضَمٍ قَالَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ رَجُلٌ مِمَّنْ قَبْلَكُمْ كَانَ إِذَا أَصْبَحَ يَقُولُ اَللَّهُمَّ إِنِّي قَدْ تَصَدَّقْتُ بِعِرْضِي عَلَى اَلنَّاسِ عَامَّةً. 

《حضرت رسالت پناه صلّى اللّٰه عليه و آله مى‌فرمودند به اصحاب خود و به خلّص تابعين خود كه: آيا عاجزيد شما كه مثل ابى ضمضم باشيد؟ سؤال كردند كه: ابو ضمضم چون بوده‌؟ فرمود كه: او شخصى بود كه هر روز كه صبح مى‌كرد، مى‌گفت: خداوندا من بخشيدم و تصدّق كردم و ابرا نمودم، هر بدى و تقصيرى كه از مردم نسبت به من واقع شده است و ايشان را حلال كردم》.

شاهراه رسیدن به عفو الهی، عفو از بدی‌ای است که دیگران در حق ما انجام داده‌اند، می‌باشد.

————‐———————————————-

منبع روایت: کتاب شریف مصباح‌الشریعه 

منبع ترجمه: عبدالرزاق گیلانی